21-10-2011: Blauwstaartperikelen

Gisterenmiddag werd de Blauwstaart die een paar dagen geleden op de ringbaan van Castricum was gevangen (en nog een keer was teruggevangen) door een vogelaar gevonden in voor publiek toegankelijk gebied. Dat het om dezelfde vogel ging, bleek uit het feit dat hij een ringetje droeg. En de Blauwstaart was voor mij niet alleen een nieuwe soort voor Nederland, het is ook nog eens een buitengewoon aantrekkelijk vogeltje om te zien, dus zat ik gisteravond de hele avond te twijfelen: wel of niet gaan? Ik bedoel, zo'n keuze is normaal gesproken niet moeilijk (gaan!), maar de vogel was al een paar dagen in het gebied aanwezig en vannacht werd er voor het eerst in dagen helder en droog weer met wat zuidenwind voorspeld, prima weer dus voor zo'n beest om ertussenuit te knijpen. En Castricum is toch een uur en 45 minuten treinen en dan moest ik nog het gebied in. Ik besloot te gaan en zette de wekker op half zes. Later besloot ik toch om eerst maar een eventuele melding af te wachten en zette de wekker weer uit.
Om acht uur vanmorgen zat ik op trektelpost 'dakterras' en jawel, het trok als een tierelier. In anderhalf uur tijd kwamen er 311 Vinken voorbij, 106 Houtduiven, 93 Spreeuwen, 59 Grauwe Ganzen en verder leuke maar vrijwel dagelijkse soorten als Keep (6), Koperwiek (4), Grote Gele Kwik (2), Veldleeuwerik (15) en Rietgors (1). De Blauwstaart werd al die tijd niet gemeld en ik was blij dat ik de juiste keuze had gemaakt.
Echter.
Tegen tienen checkte ik nog een keer DB Alerts en je raadt het al: Blauwstaart weer teruggevonden. Er zat niks anders op: ik pakte mijn spullen, duwde nog snel een boterham naar binnen en ging naar de trein. Op het traject Geldermalsen-Utrecht was er enige vertraging, maar ik haalde nog nét de aansluiting richting Castricum. En achteraf was dat maar goed ook. In de trein checkte ik de kaart van het gebied die ik nog had liggen (die moet stammen uit de tijd van de Grote Tafeleend). Het leek erop dat er geen fietspad door het duin liep naar de plek waar ik moest zijn. In Castricum aangekomen ging ik daarom maar lopen: 3,5 km voor de boeg, maar dat was op zich een eitje. Wel was het jammer dat ik aan alle kanten voorbij werd gereden door fietsers, en het bleek dat je in dit gedeelte van het Noordhollands Duinreservaat (want daar bevond ik mij) wel degelijk mocht fietsen.
Maar het maakte uiteindelijk allemaal niet uit. Toen ik na een stevige wandeling ter plaatse aankwam en aan een reeds aanwezige vogelaar vroeg of de Blauwstaart recent nog was gezien, antwoordde die enigszins gelaten dat het beest al meer dan een uur niet was gezien. Ik kreeg echter geen kans om die mededeling echt tot me te laten doordringen, want op hetzelfde moment riep een andere vogelaar - die op een iets andere plek stond te kijken - dat hij de Blauwstaart zag! De stuk of twintig vogelaars ter plaatse bewogen zich snel maar voorzichtig naar de herontdekker en ja, inderdaad zag ik een vogeltje snel verdwijnen in het struikgewas. Daar is -ie weer, riep iemand even later en weer zag ik een schim. En even later gebeurde dat voor een derde keer en weer zag ik een vogeltje, maar nog steeds had ik geen Blauwstaart gezien. Van dat soort dingen kan een mens knap zenuwachtig worden.
Maar toen vond ik 'm even later zelf terug op een paaltje, en nog een keer op het prikkeldraad, en nog twee keer op een takje. Een paar maal kon ik de Blauwstaart echt mooi bekijken met mijn 15x Swarovski (wat een fijn ding is dat toch), van z'n fijne zwarte snaveltje, z'n donkere kraaloog, z'n witte keeltje en oranje flanken tot aan z'n blauwe staart. De laatste keer dat ik 'm zag leek hij een eindje door te vliegen. Dit speelde zich allemaal af tussen pakweg vijf voor één en kwart over één en ik zie nu dat de vogel pas om 17:57 opnieuw is gemeld. Zo lang wachten had ik niet getrokken, al was het alleen al om reistechnische redenen. Ik was dus precies op tijd gearriveerd om deze geweldige nieuwe soort voor Nederland in te rekenen. Op sommige dagen valt alles op z'n plaats, en deze 21e oktober wás zo'n dag.