22-11-2018: Taigabeest te Wageningen

De Notenkraker van Wageningen.

Zo eens in de tien jaar zie ik een Notenkraker in Nederland. Mijn eerste stamt uit 1985, toen er een kleine invasie was in ons land en er een in het Panbos van Katwijk verbleef. Elf jaar later, in 1996, zat er een in Veenendaal die ik heb gezien. Mijn derde en tot voor vandaag laatste stamt van tien jaar geleden en betrof een vogel die een tijdje bij Horst in Limburg verbleef.
Er is dit jaar sprake van flinke bewegingen onder noordelijke vogels: Pestvogels, Grote Barmsijzen en Witkopstaartmezen bijvoorbeeld. Er was daarom de hoop dat dit jaar ook weer eens wat Notenkrakers zou opleveren en zie: de eerste is enkele dagen geleden gearriveerd te Wageningen.

'Wat zijn dat voor malle wezens, daar beneden?'

Deze Notenkraker komt ongetwijfeld uit de uitgestrekte taigawouden van Siberië en heeft wellicht nog nooit kennis kunnen nemen van het fenomeen 'mens'. Dat blijkt tenminste uit zijn gedrag: hij trekt zich van geen vogelaar of fotograaf iets aan en kuiert doodgemoedereerd tussen al die vreemde wezens door op zoek naar noten, die hij overigens verzamelt en verstopt, hetgeen er op zou kunnen wijzen dat de vogel van plan is om hier de winter door te brengen.

Notenkraker en vreemde wezens met fotoapparatuur.

Gisteravond appte Chris me of ik zin had om er vandaag even op af te gaan en, nou ja, die vraag was niet aan dovemansoren gericht. Een Notenkraker is altijd feest, het zijn uiterst leuke en onderhoudende dieren en ook nog eens hartstikke tam, zodat je meestal een aantal mooie platen overhoudt aan een bezoekje aan zo'n beest.

Zoeken naar noten.

Chris pikte me om halfnegen op en ruim een halfuur later arriveerden we ter plaatse. We zagen meteen dat het goed zat, want er stond/zat/lag al een flink aantal fotografen in een kringetje om een zeker object heen, een object dat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid onze Notenkraker was. En dat klopte, want Chris zag hem al vanuit de auto.
We vermaakten ons zo'n anderhalf uur met de vogel, die deed alsof al die mensen die interesse in hem hadden niet bestonden en het was genieten. Het was jammer dat het wat donker weer was, maar uiteindelijk zaten er tussen de plusminus 170 foto's die ik had gemaakt toch nog zo'n 25 aardige.

Om een uur of elf waren we weer thuis, en de rest van de middag kon ik nagenieten met het uitzoeken en bewerken van de foto's.

17-11-2018: Ganzen tellen en meer

Knobbelzwanen met zonsopgang bij Polder Hardenhoek.

Wiegert moest vandaag voor SOVON een ganzen-slaapplaatstelling houden bij Polder Hardenhoek in de Brabantse Biesbosch, en Chris en ik gingen mee ter ondersteuning. We waren om kwart over zeven vanmorgen ter plaatse, precies op tijd, want dat was de tijd waarop de telling moest beginnen. Het was helder en koud weer en er stond een kille oostenwind. Voor zonsopgang schetterde er al een Cetti's Zanger vanuit de struiken achter ons, en langzaamaan kwamen de ganzen in beweging en vlogen uit, op naar hun foerageergebieden. Kol- en Brandganzen waren het talrijkst (830 resp. 500 exx.), maar ook Grauwe - (14), Canadese - (7), Nijl- (2) en een veertigtal Toendrarietganzen werden geteld, evenals 9 Knobbelzwanen.
Chris vond op het slik het spoor van een Bever, leuk genoeg om er een plaatje van te schieten. Ook een viertal Knobbelzwanen zorgden voor een aardig fotomoment tijdens zonsopkomst. Een Waterpieper vloog langs en een aantal Reeën stond te grazen op het eilandje waar in het voorjaar de meeuwenkolonie zich bevindt.

Spoor van een Bever.

Toen de ganzen de plas van Hardenhoek hadden verlaten, besloten we nog een rondje door de Biesbosch te maken. Even speuren in Polder De Zalm leverde al snel de gewenste soort op, want ik vond de Ruigpootbuizerd die hier al enige tijd verblijft zittend op een akker, en even later wegvliegend en verderop weer landend. Dat was een fijne jaarsoort. Polder Ganzenwei leverde een hoop eenden op, waaronder mooie Pijlstaarten. We checkten nog wat gebouwtjes op vleermuizen, maar hadden geen geluk.
Terug bij Werkendam besloten we nog een keer naar de Hardenhoek te rijden in een poging de Zeearend alsnog aan de jaarlijst toe te voegen. Het was per slot van rekening nog vroeg. Dus liepen we weer naar het uitkijkpunt waar we vanmorgen hadden gestaan en toen we daar aankwamen vlogen er drie Watersnippen op. Tussen de vele Wintertalingen zaten drie late Kluten en een vliegtuigje dat laag overkwam deed alle watervogels de lucht in gaan. 'Of missen we een Zeearend?' vroeg Wiegert, en twee seconden later zag ik een adulte Zeearend komen aanvliegen!

Adulte Zeearend.

Hopla, dat was kat in het bakkie, jaarsoort nummer twee zat in de tas. Later zagen we mogelijk dezelfde vogel nog in een boomtop zitten vlakbij Werkendam, terwijl hij gepest werd door twee Buizerden.
We reden nog een keer naar Polder De Zalm in de hoop de Ruigpoot wat beter te zien dan vanmorgen, maar vonden 'slechts' een wijfje Blauwe Kiekendief. Nadat we het rondje hadden voltooid, reden we tevreden naar huis, waar ik omstreeks twaalf uur weer was.

Vier Knobbelzwanen bij zonsopkomst in Polder Hardenhoek.

09-11-2018: Rondje fietsen en lekker fotograferen

Grote Zilverreiger bij Lappenheide.

Vanmiddag maar weer eens op de fiets gestapt en op zoek gegaan naar al die noordelijke soorten die de laatste tijd massaal het land binnenkomen: Witkopstaartmezen, Pestvogels, Ruigpootbuizerden, Grote Barmsijzen. Maar helaas: niets van dat alles vond ik vandaag.
Niet getreurd, want er kon lekker gefotografeerd worden. Bij Lappenheide werkte een Grote Zilverreiger goed mee, en dat gebeurt niet al te vaak. Bij Acquoy wilde een vrouwtje Huismus wel even op de plaat en op de terugweg vond ik langs de Nieuwe Zuiderlingedijk zowaar een Slechtvalk die zich liet fotograferen.
Verder was het stil vandaag. Wel een Waterpieper, een Goudhaantje, nog twee Tjiftjaffen, enkele Cetti's Zangers en een Waterral. Maar ach, het was lekker weer en bij thuiskomst bleken een paar foto's heel aardig gelukt.

Vrouwtje Huismus bij Acquoy.

Adulte Slechtvalk langs de Nieuwe Zuiderlingedijk.

Nog een van de Grote Zilverreiger.

En nog een keer de Slechtvalk.