Het was vandaag zo'n dag met alle ingrediënten die een vogeltocht mooi en spannend maken: zeldzame soorten om op af te gaan, onverwacht snelle successen en een onverwacht lastige vogel die uiteindelijk toch werd gescoord. Het plan was om naar de Steppekievit bij Swifterbant te gaan, maar toen Christiaan en ik vanmorgen een stukje hadden gereden en de Waterrietzanger van de Groene Jonker al werd gemeld, was een planwijziging snel gemaakt. Eerst moest die lastige Waterrietzanger er maar eens uit komen. En dat kwam -ie. Terwijl we ons geestelijk hadden voorbereid op een stief uurtje wachten, kwam de Waterriet meteen al prachtig in beeld toen we kwamen aanlopen. Even later vloog hij verder naar achteren, waar hij zich ook nog een keer fraai liet zien. Zo, die zat in de tas! Jammer dat het van dat sombere weer was met motregen, want de foto's zijn niet geweldig geworden en dat is een understatement. Toen de Waterrietzanger zich een tijdje niet meer liet zien, besloten we naar de juveniele Steltkluut te lopen die zich volgens andere vogelaars fraai liet zien. En jawel, het kostte wat tijd en zoekwerk, maar uiteindelijk vonden we ook de juveniele Steltkluut, scharrelend tussen de schapen. Dat vonden we erg leuk, want wanneer zie je nu een juveniele Steltkluut in Nederland? Na een tijdje liepen we terug en opnieuw liet de Waterrietzanger zich erg fraai bekijken. Zo makkelijk kan hij dus ook zijn. Het werd tijd voor de Steppekievit, die intussen ook weer was gemeld, en we haastten ons derhalve naar de Flevopolders, naar Swifterbant om precies te zijn. We troffen er geen Kievit aan, maar wel twee vogelaars die ons meldden dat de Steppekievit niet meer aanwezig was op deze plek. We besloten nog een klein rondje door de omgeving te maken, en dat was een goed besluit. Want even verderop stonden andere vogelaars die de kievit net in vlucht hadden opgepikt. Helaas was de vogel geland achter een maisakker en was hij dus niet te zien. Een Slechtvalk of een Havik had nu uitkomst kunnen bieden, maar die zijn er niet als je ze nodig hebt. Na een lange tijd wachten besloten we een zijweggetje te proberen, en weer even later een ander zijweggetje. Van daar zagen we hoe een vogelaar het veld in liep – geen actie die de schoonheidsprijs verdient, maar niet veel later vloog een enorme groep Kieviten en Goudplevieren op. Ondanks dat ze over ons heen kwamen gevlogen konden we de Steppekievit er niet tussen ontdekken: het licht was zo slecht dat je er pijn in je ogen van kreeg en er waren wel heel veel Kieviten om tussen te zoeken. In de verte zagen we de groep landen, en we besloten nog een poging te wagen. Samen met twee andere vogelaars reden we erheen en toen de groep Kieviten voor korte tijd het luchtruim koos zag ik hem ineens: de Steppekievit! Even later had Christiaan hem ook en we zagen waar de vogel landde, zodat we 'm zelfs nog aan de grond hebben gezien, zij het vrij beroerd. Maar dat mocht de pret niet drukken. Dit was vogelspanning en -sensatie van de beste soort! Het was tijd om op zoek te gaan naar Baardman en Zeearend, waarvan de eerste nog een jaarsoort voor mij was en beide zouden nieuwe soorten voor Chris zijn. Het pad naar de hut Grauwe Gans leverde weinig op, behalve een fraaie show van Boerenzwaluwen die af en toe letterlijk de hut binnen vlogen. Op de Grote Praambult vond Christiaan in no time een adulte Zeearend die in een boom zat te poseren. En uiteindelijk vonden we in de regen bij de Lepelaarsplassen nog Baardmannetjes, alleen roepend vanuit het riet, maar toch. Horen = scoren en we hadden teveel mooie dingen gezien vandaag om nog te mogen klagen. Het was een fantastische vogeldag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten