10 t/m 12-10-2014: Dutch Birding Najaarsweekend

Eerst nog even de Witkruintapuit gescoord voor mijn metgezellen.

Voor je het weet is het weer herfst en staat het Dutch Birding Najaarsweekend voor de deur. Er was heel aardig weer voorspeld en we hadden er zin in. Vrijdag 10 oktober treinde ik in alle vroegte naar Leiden, waar René en Koert al stonden te wachten. Omdat zij de Witkruintapuit nog niet hadden, reden we eerst naar Oegstgeest, want de discussie omtrent de vogel gaat alle kanten op en je kunt 'm maar beter gewoon in de tas hebben. Eenmaal ter plaatse hadden we de vogel binnen tien minuten te pakken, fraai poserend op het dak van een schuurtje. Dat leverde ook nog een paar leuke foto's op.
We gingen snel verder, richting de kop van Noord-Holland, waar langs de Noorderdijkweg bij de Dijkwielen al een tijdje een vrouwtjestype Buffelkopeend aanwezig is dat alle papieren dik in orde heeft om te worden aanvaard door de CDNA. Aangezien ik tot dan toe alleen de Barendrechtvogel had, leek het me voor de zekerheid wel lekker om ook deze op de lijst te hebben. En jawel, de vogel werkte erg goed mee. Hij was zeer beweeglijk, was de hele tijd aan het duiken en aan het heen en weer vliegen.

De Buffelkop liet zich leuk fotograferen.

Vaak zat de vogel vlak langs de kant en dat gaf de aanwezige fotografen de kans om leuke plaatjes te schieten.
Nadat we een tijdje hadden genoten van dit eendje reden we verder naar Den Oever, waar de laatste dagen Poelruiter en Rosse Franjepoot waren gezien en waar nu een Grauwe Franjepoot was gemeld. Maar helaas, we hadden er geen geluk. Afgezien van een paar Baardmannetjes en een overvliegende Grote Gele Kwikstaart was er weinig te beleven.
Dan maar direct door naar Texel, meer in het bijzonder naar restaurant De Robbenjager, want het was intussen alweer lunchtijd en een bak koffie ging er ook wel in. Na de lunch liepen we een stukje bij de Robbenjager richting reddingsboothuisje, want langs deze weg was een Bladkoning gezien, een traditionele DB Najaarsweekendsoort die beslist op de lijst van iedere Texelganger moet voorkomen. Voorlopig echter was er nog geen spoor van de Blako, en we keken maar een tijdje vanaf het nieuwe uitkijkpunt 'Robbenjager', een mooie rustige plek waar we onder meer konden genieten van een fraaie Waterpieper, enkele Tapuiten en een Roodborsttapuit.

Winterkleed Kievit (zie schubtekening op de mantel) bij uitkijkpunt 'Robbenjager'.

Na een tijdje liepen we terug en jawel, daar hoorde ik de Bladkoning roepen. In totaal riep hij zeker een keer of tien, maar helaas kwam hij niet uit het onoverzichtelijke, dichte struikencomplex waarin hij zich bevond.
We besloten een poging te doen op de Geelpootmeeuw van Oudeschild, omdat die voor ons alledrie nog een jaarsoort was. We zochten de hele haven van voor naar achter af, maar vonden 'm niet. Ineens toch sensatie: de melding van een Steppekiekendief in de omgeving van De Slufter. Natuurlijk gingen we er als een speer op af, maar het mocht niet baten. Een tijd wachten samen met een hele groep andere vogelaars leverde niets op. Later beseften we dat we op de verkeerde plaats hadden gestaan, de vogel was nog een tijdje aanwezig geweest bij de Haneplas terwijl wij stonden te wachten. Jammer. Zo begon Texel rustig, daar kon ook de in de schemer overvliegende Houtsnip boven De Koog niets aan veranderen.

Deze eerste kalenderjaar Kleine Mantelmeeuw kwam even om de hoek kijken tijdens het zeetrektellen.

Op zaterdag 11 oktober ontbeten we om acht uur in ons Hotel De Branding in De Koog. De Steppekiek werd alweer vroeg gemeld, maar overvliegend en het leek ons vrij zinloos om achter dat beest aan te gaan karren. Dus reden we naar de Westerslag om de dag aan zee te beginnen. Daar liep het lekker met de vogels. Om de haverklap vlogen er Roodkeelduikers naar zuid, evenals vele groepen Zwarte Zeeëenden. Ook de Rotgans liet zich niet onbetuigd en van de Jan-van-Gent, die voor mij nog een jaarsoort was, zagen we vijf fraaie exemplaren. Vier Grote Sterns kwamen ook langs en evenzovele mannetjes Eider. Hoogtepunt werd echter gevormd door een fraaie Kleine Jager, die even op het strand tussen de meeuwen kwam zitten en daarna door vloog naar zuid.

De Kleine Jager van paaltje 15.

Intussen was het lichtjes gaan regenen en van lichte regen ging het geleidelijk aan naar hevige regenval. Daarom besloten we naar Oudeschild te rijden om vanuit de auto nog een poging te doen op de Geelpootmeeuw. Het regende echter zo erg toen we er aan kwamen dat we besloten om eerst maar voor een kop koffie te gaan in een koffietentje met uitzicht op de plek waar de Geelpootmeeuw die morgen alweer was gemeld.
Ik speurde de aanwezige meeuwen op de vlonders af en het duurde niet lang voordat ik een goeie kandidaat in de kijker had. Telescoop er even op en jawel, daar zat -ie dan met z'n gele poten en z'n witte kop. We konden rustig aan de koffie tot het ophield met regenen.
Het werd gelukkig na een halfuurtje weer droog en omdat we de Geelpoot graag wilden fotograferen liepen we om naar de vlonder. Maar ook de meeuwen waren blij dat het weer droog was en ze vlogen op en over de dijk voordat we ook maar in de buurt kwamen. Dus gingen we ook maar aan de andere kant van de dijk kijken en ja hoor, daar zat de Geelpootmeeuw in een groepje met enkele bevriende meeuwensoorten.

De Geelpootmeeuw van Oudeschild.

Leuk waren ook de vele Grote Mantelmeeuwen in de haven van Oudeschild, een Oeverpieper en de over de vlonders rennende Steenlopers.
Langs de oostkant van Texel reden we weer noordwaarts. Bij Ottersaat en Wagejot vonden we wat steltjes voor de triplist, maar niet de Zwarte Rotgans die hier zou zitten. Er kwamen diverse meldingen binnen dat de Steppekiek min of meer ter plaatse zou zijn in de omgeving van de Buitenmuy. We besloten erop af te gaan, parkeerden bij paal 21 en liepen vandaar westwaarts. Terwijl we dat deden werden we attent gemaakt op het feit dat er bij de Jan Ayeslag een 'Isabelklauwier' was ontdekt! Zo werden we voor een lastige beslissing gezet: eerst Steppekiek of toch eerst maar weer de klauwier. Het werd de klauwier, die even later bij mij doorkwam als Daurische ('lastig, aan determinatie wordt gewerkt').

Waarschijnlijke Turkestaanse Klauwier, Jan Ayeslag.

Met gezwinde spoed reden we naar de plaats des heils waar een enorme hoeveelheid voertuigen langs de kant van de weg duidelijk maakte dat het hier om een serieuze soort ging. Hóe serieus precies hoorde ik pas ter plekke, toen Paul Cools me vertelde dat de klauwier nu werd gemeld als Turkestaanse! Dat zou een nieuwe soort voor Nederland betekenen. Intussen liet het onderwerp van discussie zich bijzonder mooi zien, poserend boven in struikjes. Als er zo'n zeldzaamheid wordt ontdekt zie je ook pas hoeveel mensen er eigenlijk op Texel aan het vogelen zijn. Er stond bij deze vogel zeker 150 man en er kwamen nog steeds mensen bij toen wij alweer terugliepen naar de auto. Op dit moment zijn de meningen verdeeld over de identiteit van de vogel. De meesten houden het op Turkestaanse, maar er zijn ook vogelaars die toch denken dat het een Daurische is. Het is lastige materie, maar er zijn veel goede foto's gemaakt dus de CDNA zal hierover te zijner tijd ongetwijfeld een wijs oordeel kunnen vellen.

(Even een Buffelkopplaatje tussendoor).

Terwijl we zo stonden te genieten van de waarschijnlijke Turkestaanse Klauwier, vloog er ineens een luid roepende Roodkeelpieper over ons heen! Wat een fantastische 'bijvangst'! Het was alweer jaren geleden dat ik een Roodkeelpieper in Nederland had.
Dik tevreden reden we naar De Robbenjager voor een welverdiende late lunch. Toen die erin zat besloten we een rondje om de Robbenjager te lopen. De Waterpieper was nog ter plaatse bij het uitkijkpunt, de Blako liet zich niet horen en een Waterral zat te roepen. Bij het reddingsboothuisje zagen we een groep vogelaars staan en daar bleek een Bladkoning te zitten die zich af en toe heel leuk liet zien. Dat was Blako nummer twee van het weekend. Er zaten er héél veel deze keer, het lijkt wel of het er ieder jaar meer worden. Er kwam ook nog een Sperwer langsvliegen die veel paniek veroorzaakte en even ter plaatse bleef zitten.

Een pracht van een Zwarte Ruiter nabij Zeeburg.

We reden nog even naar Zeeburg, om te zien of we daar die Zwarte Rotgans konden vinden. In het kanaaltje langs de weg zagen we een schitterende Zwarte Ruiter en een Witgat staan, waarvan vooral die eerste zich fraai liet fotograferen ondanks z'n zenuwlijdersgedrag. Bij Zeeburg was er geen gans te bekennen, zodat we naar de tuintjes reden om de daar aanwezige Blako's aan de triplist toe te voegen. Een van de vogels liet zich regelmatig op een prachtige manier zien en zelfs fotograferen. Jammer dat het vrij donker weer was en het een superbeweeglijk vogeltje betreft, maar hij staat herkenbaar op de foto:

Blako nummer drie, in de Tuintjes.

Paniek! De Steppekiek werd weer gemeld, min of meer ter plaatse langs de Oorsprongweg en omgeving. Maar helaas was de rakker ons weer te snel af: we kwamen tien minuten te laat. We bleven nog een tijd staan wachten langs de Oorsprongweg, zagen nog vier Watersnippen naar zuid overvliegen (het was vandaag trouwens toch een dag met sterke trek!), maar de kiek kwam niet meer tevoorschijn. Zodat we uiteindelijk afdropen naar ons hotel in De Koog. Het was toch een prachtige dag geweest.
De ochtend van zondag 12 oktober zag er mooi uit, met een zonnetje en wat sluierbewolking en nauwelijks wind. En tijdens het ontbijt werd de Steppekiekendief alweer gemeld uit de omgeving van de Oorsprongweg. We besloten er nu keihard op af te gaan en niet te rusten voordat we de kiek in the pocket hadden. Aangekomen bij de Oorsprongweg het vertrouwde beeld: een heleboel speurende vogelaars, maar geen Steppekiek in zicht.

Witgat nabij Zeeburg.

Een fraaie Slechtvalk die eerst aan het jagen was en later op het land zat, maakte wel iets goed, maar niet alles. Maar zie: er werd geroepen dat de Steppekiek iets verderop langs de weg zat en de hele stoet aan auto's zette zich in beweging om een stukje verderop weer tot stilstand te komen. En jawel, daar zat -ie dan, rustig met een prooi op de grond: de Steppekiekendief, een eerste kalenderjaar mannetje. Het was pas mijn tweede in Nederland, de eerste had ik enkele jaren geleden eveneens op Texel tijdens een DB Najaarsweekend. Nu hij eenmaal was gevonden liet de kiek zich heel mooi en langdurig bekijken, eerst zittend en etend van een prooi, later op- en wegvliegend omdat hij door een Buizerd van zijn maaltijd werd beroofd en nog even later prachtig dichtbij langsvliegend (helaas ging het net te snel om een foto te kunnen maken).
Pfjoew! Die was ook binnen, en toen iemand riep: 'Zwarte Rotgans' en wij gingen kijken en er inderdaad zo'n beest in de groep Rotjes bleek te zitten die even verderop langs de weg zat, waren de zaken onder controle want waren we soortgewijs zo'n beetje helemaal bij.

(Nog een Buffelkopintermezzo).

Helemaal? Nee, toch niet, maar daar kon iets aan gedaan worden. Er werd een Grote Pieper ter plaatse gemeld op de dijk achter Zeeburg. Toen wij er aankwamen zat de vogel al (erg) ver weg, maar later in de middag konden we hem vanaf de andere kant van de dijk (bij het 'bliksembeeld') van veel dichterbij aanschouwen. Geen jaarsoort, maar toch erg leuk om hem weer eens te hebben met een Texelweekend.
De koek raakte een beetje op. We besloten naar de tuintjes te gaan om te trachten een van de Blako's daar te fotograferen met mooi licht en hoopten intussen op een overvliegende IJsgors. Maar hoewel een Bladkoning zich weer fraai liet zien en horen, kwam hij niet zo dichtbij dat hij fotogeniek werd en de IJsgors liet het ook afweten.
Omdat het ontzettend druk was in de Robbenjager liepen we eerst nog een rondje bij Dorpszicht, waar een Slechtvalk over ons heen vloog, een Waterral riep en nog twee Bonte Zandoogjes rondfladderden. Daarna terug naar de Robbenjager om te lunchen en aangezien er daarna geen interessante meldingen meer waren en de reis terug naar huis nog lang was, besloten we naar de veerboot te gaan.
Op Den Helder stapte ik op de trein en tegen half zeven stapte ik in Leerdam weer uit na een prachtig Dutch Birding Najaarsweekend.