donderdag 22 november 2018

22-11-2018: Taigabeest te Wageningen

De Notenkraker van Wageningen.
Zo eens in de tien jaar zie ik een Notenkraker in Nederland. Mijn eerste stamt uit 1985, toen er een kleine invasie was in ons land en er een in het Panbos van Katwijk verbleef. Elf jaar later, in 1996, zat er een in Veenendaal die ik heb gezien. Mijn derde en tot voor vandaag laatste stamt van tien jaar geleden en betrof een vogel die een tijdje bij Horst in Limburg verbleef.
Er is dit jaar sprake van flinke bewegingen onder noordelijke vogels: Pestvogels, Grote Barmsijzen en Witkopstaartmezen bijvoorbeeld. Er was daarom de hoop dat dit jaar ook weer eens wat Notenkrakers zou opleveren en zie: de eerste is enkele dagen geleden gearriveerd te Wageningen.
'Wat zijn dat voor malle wezens, daar beneden?'
Deze Notenkraker komt ongetwijfeld uit de uitgestrekte taigawouden van Siberië en heeft wellicht nog nooit kennis kunnen nemen van het fenomeen 'mens'. Dat blijkt tenminste uit zijn gedrag: hij trekt zich van geen vogelaar of fotograaf iets aan en kuiert doodgemoedereerd tussen al die vreemde wezens door op zoek naar noten, die hij overigens verzamelt en verstopt, hetgeen er op zou kunnen wijzen dat de vogel van plan is om hier de winter door te brengen.
Notenkraker en vreemde wezens met fotoapparatuur.
Gisteravond appte Chris me of ik zin had om er vandaag even op af te gaan en, nou ja, die vraag was niet aan dovemansoren gericht. Een Notenkraker is altijd feest, het zijn uiterst leuke en onderhoudende dieren en ook nog eens hartstikke tam, zodat je meestal een aantal mooie platen overhoudt aan een bezoekje aan zo'n beest.
Zoeken naar noten.
Chris pikte me om halfnegen op en ruim een halfuur later arriveerden we ter plaatse. We zagen meteen dat het goed zat, want er stond/zat/lag al een flink aantal fotografen in een kringetje om een zeker object heen, een object dat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid onze Notenkraker was. En dat klopte, want Chris zag hem al vanuit de auto.
We vermaakten ons zo'n anderhalf uur met de vogel, die deed alsof al die mensen die interesse in hem hadden niet bestonden en het was genieten. Het was jammer dat het wat donker weer was, maar uiteindelijk zaten er tussen de plusminus 170 foto's die ik had gemaakt toch nog zo'n 25 aardige.


Om een uur of elf waren we weer thuis, en de rest van de middag kon ik nagenieten met het uitzoeken en bewerken van de foto's.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten