30-11-2014: Noordafrikaans ochtendje

Jaaaa!!! De Afrikaanse Woestijngrasmus in the pocket!

Ik zat me al de hele week te verbijten. Wat wil het geval? Op 25 november jl. werd bekend dat er al op 12 november langs een slootje tussen de weilanden bij Alphen aan den Rijn een Afrikaanse Woestijngrasmus was ontdekt. De vogel leek op dat moment weg, maar werd de dag daarop teruggevonden. Dat was dus op woensdag, en ik kon er op zijn vroegst op zondag (vandaag dus) naartoe. De Afrikaanse Woestijngrasmus is niet alleen een nieuwe soort voor Nederland, maar ook voor noordwest Europa. Maar het allerbelangrijkste: hij was een gloednieuwe soort voor mij, zowel voor mijn Nederlandse - als mijn wereldlijst. Een bezoek aan de weilanden van de Gnephoek bij Alphen aan den Rijn was dus dringend gewenst!

Verenpakje poetsend en een stofbad nemend op een bruggetje.

Maar gelukkig, de vogel bleef zitten en vanmorgen om half acht vertrok ik met Wiegert naar de polder Gnephoek. Drie kwartier later waren we ter plaatse en ploeterden we met twee andere vogelaars door de drassige wei- en akkerlanden richting de plek waar de vogel gisteren was gezien. In de verte stonden al mensen te kijken bij een paar bosjes waarin de vogel soms slaapt, dus dat was onze bestemming in eerste instantie. Maar net toen we enigszins waren vastgelopen in het complex van land en slootjes hoorden we achter ons iemand fluiten. We liepen erheen en - allemachtig! Daar zat het kleine opdondertje in de slootkant! Veel eenvoudiger had het niet kunnen zijn.
Helaas was het echt vreselijk donker, mistig weer, en van de vele foto's die ik desondanks heb gemaakt zijn er maar enkele een beetje toonbaar. Maar goed, de bewijsplaatjes zijn er in ieder geval.

Jammer van het donkere weer, maar toch ben ik blij dat er nog iets toonbaars bij zit.

Na een tijdje in de slootkanten te hebben gefourageerd, vloog de vogel een stukje, zat even op een hekje en ging in een andere slootkant zitten. Niet veel later kwam het leukste moment: hij ging vlak voor ons op een betonnen bruggetje zitten poetsen en nam daarbij gelijk een Huismus een lekker zand-/stofbad.
Nou, dat was allemaal bijzonder soepeltjes gegaan en er was nog tijd over. Omdat Wiegert de Witkruintapuit, ook al zo'n Noordafrikaanse woestijnbewoner, nog niet had, besloten we om die nog even op te zoeken. Want die is nog steeds op z'n post aan de Clusiushof te Oegstgeest. De Witkruin was vrij snel gevonden en liet zich ondanks het steeds donkerder wordende weer toch aardig fotograferen. Het blijft een prachtige vogel om naar te kijken en hij weet zijn kostje heel goed bij elkaar te scharrelen. Eenmaal zagen we hem een worm vangen en opeten. Ik hoop dat beide woestijnsoorten op de officiële Nederlandse lijst zullen belanden, maar ook als dat niet zo is heb ik van allebei deze vogels bijzonder genoten!