Aanvankelijk was ik van plan om vandaag eindelijk de
Oehoe op de Sint Pietersberg eens te gaan scoren, maar de weersverwachtingen
waren zo akelig dat ik dat plan liet varen. In plaats daarvan hadden Cilja en
ik bedacht om de Sneeuwuil van de Avelingen bij Gorinchem op te zoeken. Die
Sneeuwuil, een onberispelijk mannetje, is ontsnapt uit Blijdorp maar het blijft
natuurlijk een imposant beest en ik had er een paar fraaie foto’s bij in
gedachten. Terwijl we naar de auto liepen hoorden we ineens onze eerste
Tjiftjaf van het jaar en even later zagen we hem ook. En je weet dat een oud
vogelaarsspreekwoord zegt: is de Tjiftjaf binnen, kan de
lente beginnen. Het zal tijd worden. Rijdend richting Gorinchem
kwamen we langs een drietal bomen te Achterdijk waarin ik weleens een
Steenuiltje zie zitten. Dus stopten we even en ja hoor, daar zat –ie. Natuurlijk
wilden we ‘m niet verstoren, dus ik maakte een paar foto’s vanuit de auto en
ons uiltje bleef rustig naar ons zitten kijken. Terwijl ik zo bezig was, zei
Cilja ineens: hé, daar zit er nog eentje volgens mij.
En jawel, daar zat uiltje nummer 2. Tot nu toe had ik
altijd maar één Steenuiltje op deze plek gezien, dus nu was het voor het eerst
echt duidelijk dat hier een echtpaar uil huist.
Bij de Avelingen hebben we
een tijd gezocht. We vonden nog een zingende Tjiftjaf, baltsende Grutto’s en
Kieviten en zo’n 150 Brandganzen, maar de Sneeuwuil was in geen velden of wegen
te bekennen. Helaas, maar twee kleine uiltjes maken ook een grote.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten