Na zo'n dag als gisteren is het lastig om de verwachtingen niet veel te hoog op te schroeven. Aan de andere kant: de weersomstandigheden waren wederom ideaal voor een paar bijzondere soorten, zo leek het. 's Morgens vroeg stond ik al op het balkon van Molenbos en de trek was goed. Toch was het in de tuintjes weer heel erg stil, een paar Zanglijsters, Kneuen en Groenlingen daargelaten. We besloten naar paal 28 aan het eind van de Krimweg te gaan, om te zien of we daar land- en zeetrek tegelijkertijd konden kijken. Op het parkeerterrein was er wel sprake van landtrek, maar de zee trok ons uiteindelijk meer. En zo stonden we even later aan de vloedlijn naar een zee te kijken die bedekt was met een flinke laag mist, waaruit af en toe een vogel opdoemde. Er vloog een groep van zes Grote Zilverreigers langs en een Grijze Zeehond dobberde loom in de branding. Na korte tijd wilden we het dan ook voor gezien houden en we liepen al terug over het strand toen er ineens een jager werd ontdekt die achter een Grote Stern aan zat. Het was een Grote Jager, te herkennen aan zijn afmetingen (formaatje Zilvermeeuw), meeuwachtig postuur, kalme vleugelslag, grote witte vlekken op handpennen aan boven- en onderzijde.
Voor René betekende de Grote Jager nog een totaal nieuwe soort, maar ook Koert en ik waren dik tevreden met deze fraaie waarneming, temeer daar de vogel zich vrij langdurig en van dichtbij liet bekijken. Tja, we moesten er toch nog maar wat tijd insteken, concludeerden we, en we stelden ons opnieuw op aan de vloedlijn. Met resultaat, want even later kwamen er kort na elkaar twee Kleine Jagers langsgevlogen. De mist begon langzaam wat op te trekken, een groepje Zwarte Zee-eenden vloog langs en een Roodkeelduiker was ter plekke. Toen we na een tijdje voor de tweede maal terugliepen ontdekte we wederom een fraai dichtbij vliegende jager: fors, met een zware borst, stevige snavel, flink wat wit op de handpennen, lichte kop; het was onmiskenbaar een Middelste Jager! Nu is het tamelijk ongelooflijk dat je boven een mistige zee op een bijna windstille dag vijf jagers ziet en dat er dan drie soorten in het spel zijn, maar we konden er echt niets anders van maken.
Veel tijd om erbij stil te staan was er niet, want er werd een Sperwergrasmus gemeld uit het noordelijke Krimbos. Ter plekke aangekomen was er weinig reden tot optimisme: de grasmus was al een tijd niet meer gezien en het gebied was onoverzichtelijk. Wel vonden we hier nog een fraaie Grauwe Vliegenvanger. Weer even de DB Alerts checken: er werd een Roze Spreeuw gemeld! Eén van mijn favoriete vogelsoorten omdat ik ontzettend veel moeite heb moeten doen voordat ik mijn eerste had gezien. Een fraaie soort bovendien, in het adulte kleed tenminste. Dit was een juveniele vogel en hij zat bij het reddingsboothuisje. Toen we aankwamen zat de vogel er prachtig voor in een Duindoorn tussen een grote groep Spreeuwen, maar al na een paar minuten verdween hij naar achteren en vloog na een tijdje op om richting Vlieland te verdwijnen. Dat was een staaltje goeie timing en er zat alweer een topsoort in de knip. Na de lunch gingen we naar het nieuwe reservaat Utopia, een prachtig slikkengebiedje waar een Morinelplevier was gezien. Deze konden we helaas niet vinden, maar wel genoten we onder meer van een paar fraaie Kleine Strandlopers. Een herhaalbezoek aan Waal en Burg leverde helaas niet de Gestreepte Strandloper op, die hem blijkbaar gesmeerd was. Wel waren de Krombekjes nog aanwezig. Tegen de avond werd de Sperwergrasmus opnieuw gemeld vanuit het Krimbos, en nu hadden we meer geluk. De vogel liet zich niet gemakkelijk zien - een hele tijd zag je niets anders dan het af en toe bewegen van een tak of een stengel - maar uiteindelijk liet hij zich tweemaal helemaal open en bloot bekijken. Het was dus alweer een schitterende dag en het bier ... etc. Twee dagen onderweg, tien jaarsoorten binnen (dat geldt voor mezelf, René en Koert hadden er nog meer). Het Dutch Birding Vogelweekend kon nu al niet meer stuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten