23-11-2010: Rotsgluipertwitch

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Er is gisteren een Rotskruiper ontdekt in de ENCI-groeve op de Sint-Pietersberg en ondanks dat ik de vogel van Amsterdam destijds meerdere malen prachtig heb gezien, kun je zo'n kanjer van een soort natuurlijk niet laten schieten. Die wil je zien. Dus ging de wekker vanmorgen weer om half zes en om half negen was ik bij de fietsverhuur op Maastricht CS. Beladen met volle tas en statief fietste en liep (Luikerweg!) ik zo snel mogelijk naar de plaats des onheils. De meest fanatieke vogelaars stonden er al, drie rijen dik, want op het Oehoe-uitkijkpunt is niet veel ruimte. Dan ga je er maar bij staan, rij drie – later rij twee – met zeer beperkt zicht op potentiële rotskruipplekken. Nadat er door sommigen een uur lang naar een verdachte steen was gekeken werd er een Koolmees tegen de rotswand ontdekt die voor sommigen alles weg had van een Rotskruiper. Jammer genoeg bleek intussen de Oehoe onvindbaar. Een asociale vogelaar met snor en veel gebabbel drong zich naar rij een, om zich precies voor mijn telescoopbeeld te posteren. Naast hem stond er eentje aan een stuk door peuken te roken. Na ongeveer anderhalf uur wachten werd er vanaf een andere locatie gebeld: daar hadden ze de Rotskruiper! Totale paniek brak uit: iedereen begon te rennen naar de bewuste plek, die een paar honderd meter verderop lag. Daar aangekomen was de vogel alweer gevlogen en opnieuw begon het wachten. Het was koud en voor de afwisseling begon het te regenen. Ondertussen had ik al in de gaten gekregen dat áls ik de vogel zou zien, het een stipjeswaarneming zou worden. Want zo'n Rotskruiper is een klein vogeltje en die ENCI-groeve is giga-groot. Rond twaalf uur had ik er genoeg van. Het was koud, nat, niet bijster gezellig, het zicht was bedroevend en de kans dat de vogel binnenkort nog zou komen opdraven leek gering. Ik hield het voor gezien. Te vroeg, natuurlijk, want rond half vier werd -ie teruggevonden. Maar zo lang had ik het er toch niet uitgehouden. Volgende keer beter.