donderdag 4 oktober 2012

13-06-2011: Verdwijnende en verschijnende vogels

Vandaag heb ik met Christiaan een rondje oost-Brabant en noord-Limburg gedaan langs veelal lelijke plekken, waar desondanks een paar zeldzame broedvogels voorkomen. Ons eerste doel was Venlo, het laatste bolwerk van de Europese Kanarie in dit land. Vroeger – zo'n twintig jaar geleden – vond je de Eurokanarie nog overal in Zuid-Limburg, vooral in conifeerrijke tuinen in pittoreske dorpjes. Nu resteert nog een kleine populatie in Venlo en Tegelen, naast een enkele vogel elders in Limburg en in Twente. Een weg die naar de Romeinenweerd leidt herbergt al wekenlang een stuk of vier zingende Eurokanaries. Het is een weg met een paar huizen met tuinen (waar inderdaad een paar coniferen in staan), braakliggend land en kassen. Een bizarre plek, maar ook wij vonden er vandaag een fraaie zingende Europese Kanarie. Een mannetje, dat constant zat te zingen en zich een paar keer mooi liet zien. Hartstikke leuk om hem weer eens goed te zien en te horen; toch zie ik 'm liever in Tegelse kloostertuinen of – pakweg – in Epen. Maar natuurlijk mogen we niet klagen en dat doen we dan ook niet. We genoten een tijdje van de Eurokanarie en gingen toen verderop, naar een nog lelijker gebied: het industrieterrein Tradeport West, waar een van de twee laatste paartjes Kuifleeuweriken van Nederland wonen (en drie jongen hebben grootgebracht dit jaar!). We vonden de leeuweriken vrij snel op een braakliggend, grassig terreintje naast het Texaco-pompstation. Het duurde even voordat we ze goed gezien hadden. Meestal scharrelden ze rond in het gras, waar ze regelmatig volledig in verdwenen. Dan vloog er weer eentje op om even verder weer te landen. Eenmaal landde er een Kuifleeuwerik op de weg en eenmaal vloog er een roepend over ons heen. Het betrof tenminste vier exemplaren, misschien vijf. Het is onbegrijpelijk dat een vogel die zich op een terrein als dit goed thuisvoelt (ze zitten er al jaren) zo snel verdwijnt uit ons land. We speculeerden dat er wellicht nog veel meer Kuifleeuweriken op dit soort terreinen zitten die eenvoudigweg niet worden opgemerkt omdat er geen mens gaat vogels kijken. Hoe het ook zij, wij genoten een tijdje van deze bloedzeldzame verdwijnende broedvogel en gingen toen naar onze volgende bestemming: Vredepeel in het noorden van Limburg, nabij Venraij. Hier zingt al dagenlang een Orpheusspotvogel, een soort die ik weliswaar in het Gerendal al had, maar die voor Christiaan een nieuwe soort was. De Orpheus is typisch zo'n soort die eraan zit te komen en die Nederland wellicht zal gaan veroveren. We hadden onmiddellijk succes, want bij het uitstappen van de auto hoorde ik 'm al zingen en zagen we hem zitten in de top van een boom op het erf van een boerderij. We liepen het erf op, maar toen verplaatste de spotvogel zich naar de achterkant van een struikenrij en liet zich niet meer zien. Wel zong hij aan xe9xe9n stuk door. Na een tijdje probeerden we de Kwartel die hier ook was gemeld, maar deze liet zich niet horen, waarop we naar onze laatste bestemming reden: De Oeteldonken bij Boxtel. Ook hier is al een tijdje een Orpheusspotvogel aanwezig, maar deze konden we niet met zekerheid vaststellen. We hoorden weliswaar een goede kandidaat, maar de zang kwam van te ver en de wind was hard en stond verkeerd, zodat we een Bosrietzanger niet konden uitsluiten. Maar we waren niet voor niets gekomen. We vonden meteen al een paartje Roodborsttapuit dat zich heel mooi liet bekijken. Zeker drie Geelgorzen zongen de sterren van de hemel en na een mooie wandeling vonden we onze belangrijkste doelsoort hier: de Grauwe Klauwier! Het betrof een prachtig mannetje. Er zit ook een vrouwtje, maar die vonden we niet. De klauwier liet zich langdurig bekijken, zittend op paaltjes, kale takken of in de top van een struik, en af en toe jagend. Zo zie je ze nooit en zo zie je er twee in een maand. Dat was genieten met volle teugen. De Kwartel, die ook hier was gemeld, vonden we wederom niet. Maar het was weer een heerlijke vogeldag.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten