De derde en voor ons de laatste dag van het DB vogelweekend was alweer
aangebroken. Evenals de dagen ervoor was het weer erg mooi weer, zonnig met een
matige oostenwind. De Bladkoning, toch een rasechte Texelweek(end)soort,
bleek dit jaar erg lastig te zijn. Maar we wilden hem per se hebben, dus
vandaag zouden we alles op alles zetten om een Blako in de tas te krijgen. We
begonnen 's morgens in de tuintjes. Er waren wel Goudhaantjes aangekomen, maar
een Blako zat er niet tussen. Een mooie groep van zeven overvliegende IJsgorzen
verzachtte het leed. Na het ontbijt checkten we alvast de meldingen op René
z'n laptop en jawel: er werd een verse Blako gemeld van camping Sluftervallei.
Na een tijd lopen en zoeken vonden we de goede plek en na nog een tijd
zoeken hoorde ik ineens het roepje van de Bladkoning. Anderen hadden 'm ook
gehoord en een enkeling zag hem zelfs, maar dat was voor ons niet weggelegd.
Ook na lange tijd geduld hebben, waarna de vogel zich opnieuw kort aan anderen
liet zien, kwamen wij niet veel verder dan twee roepjes. Het was een
frustrerend beest. Het was dan ook erg fijn dat er ineens een Aziatische
roodborsttapuit werd gemeld, slechts enkele minuten lopen van de plek waar wij
ons bevonden. In no time waren we dan ook ter plaatse, en hoewel de Aziatische
robotap nogal ver weg zat, zit zo'n beest gelukkig altijd bovenin de struikjes.
Het was een eerste winter-vogel en het was dan weliswaar niet zo'n fraaie
waarneming als die van de Baardgrasmus, maar hij was pas mijn tweede voor
Nederland. Op de bovenste foto een impressie van vogelaars die naar de
Aziatische roodborsttapuit staan te kijken.
Na het uitstapje naar de robotap gingen we weer terug
naar de Blako-stek, maar daar kwam niets meer uit en het was tijd voor de
lunch, dus we liepen weer naar de ingang van de camping. Daar stond een
redelijke groep vogelaars opgesteld en al snel bleek waarom: er zat een
Klapekster een showtje weg te geven! Dat is altijd een leuke soort en de
Klapekster liet zich door de telescoop heel fraai bekijken. We konden dus
geheel tevreden aan onze laatste lunch op het eiland beginnen. Daarna
hadden we nog tijd voor een ding: een poging op de Blonde ruiter in de Slufter,
die intussen ook weer was ontdekt.
Maar toen we ter plaatse
kwamen was die blonde rakker toch alweer een paar uur niet gezien en de
uitgestrektheid van het gebied in combinatie met de afstand tot de vogels
maakte het niet waarschijnlijk dat hij snel teruggevonden zou worden. Wel zagen
we ook hier weer een Slechtvalk een zeer spectaculaire jachtshow opvoeren. Daar
moesten we een jaar of vijftien geleden toch nog flink wat moeite voor doen,
een Slechtvalk, maar dit weekend hadden we ze iedere dag, op verschillende
plaatsen. Het was een mooie afsluiter van een heerlijk Texelweekendje. Op de
boot fotografeerden we nog wat meeuwen, daarna volgde de lange reis naar huis
vol omleidingen, files, een extreem weer-testdag van de NS en niet rijdende
treinen tussen Dordrecht en Geldermalsen. Dat ik de reis toch nog in
viereneenhalf uur volbracht mocht een wonder heten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten